Dona Obdulia

Fotografía propiedade de dona Elisa Gonzalez Pombar (nora de dona Obdulia)

Nunha desas elucubracions bizantinas, que as veces metese a miña cabeza, pensaba en que ante calquera problema, sempre se poden adoptar duas posturas: o que non fai nada, e deixa nas mans dos demais a responsabilidade, (eso si, se a cousa sae ben, procura sacar tallada), e o que se decide e pon mans a obra.

este segundo, e certo que sempre pode acertar ou errar, pero eso nunca se sabra ata que non o faga. (se sae mal, os do outro grupo, frecuentemente vanno crucificar, pero e que e así a vida).

Ben esto a conto, porque esoutro dia lin varios articulos do merecidisimo homaxe, que se lle fixo a dona Obdulia Diaz e mais a sua filla, inaugurandose unha estatua na sua memoria, no casco vello da nosa Auria, podedes leelos nestes enlaces, (pra ler o de Cristina Huete no diaro El Pais Preme eiqui), (pra ler o da amiga Rosa Cid Galante, no seu blog, Preme eiqui); tamen lin, e foi o que me chamou atención, un foro, no que a xente opinaba da noticia, e a gran maioria tiñan palabras de agradecemento pra esta gran señora; o caso e que unha delas, decia algo semellante a esto, "por que temos que agradecerlle nada, ela fixoo sen agardar ningun homaxe".

Estou totalmente dacordo, ela fixoo porque saiulle do seu corazón, e o unico que esperaba era ver as facianas sorintes daqueles rapaces, que a vian como outra nai. Esa era a sua recompensa; pero a sociedade, penso que tamén ten a obriga de reconocerlle os meritos, a un cidadan que ca sua actitude beneficia os seus semellantes, como reza no lateral do blog, "de bien nacido es ser agradecido".

Ela non pide nada, pero mereceo. Grazas dona Obdulia.