Unha fontiña

Fai un nadiña, cando eu era mais cativo, (tería a idade deses señores que saen na fotografía), en todos os parques e xardíns, tiñamos estes "abrevaderos", non é que fosen moi feos, pero tampouco se lles podía dar a categoría de fontes, (aínda así, para mín eran máis bonitas que as poucas que temos agora, de cemento, polo menos as que eu coñezo).

Para nós eran un xoguete mais, puñas o dediño no "pitorro", e mollabas a todos os nenos que por alí andaban, o que normalmente, remataba por producir unhas típicas marcas na zona traseira do artistiña, que tiña afección de bombeiro, case igual que hoxe, pero sen as marcas, que hoxe serian ilegais.

¡Meu Deus !!!!!

A que sae na fotografía xa vos dariades conta de que estaba nos xardinciños de Concepción Arenal, antes do traslado da estatua, e por coñecemento persoal podo dicirvos que, durante a miña infancia, moveuse dentro dos xardinciños en varias ocasións, arriba, abaixo, no centro, á dereita, á esquerda, en fin seria apolítica ou tería mal asento vaia vostede a saber.

A fotografía e outro agasallo de don Miguel Barreto.