A familia Gallego Dominguez

Poucas familias ao completo, son acredoras, do respecto e agarimo de toda unha cidade; pero este caso sen dúbidas é un deles. A familia Galego Domínguez, Olga, Pilar, Manuel e Luís, (a orde en que os cito, é realmente indiferente), creo que son e foron, un exemplo a seguir, discreción, traballo, xenerosidade e intelixencia, son só algún dos seus valores.

De Olga recentemente falecida, pouco se pode dicir que non se dixera; probablemente a mellor historiadora que tivemos en Auria; os seus Estudos, froito dun traballo meticuloso, son e serán documentos imprescindibles para quen queira coñecer a nosa Historia.

Luís, "O doutor Galego", xustamente homenaxeado o pasado ano, tampouco precisa presentación, a xente da miña xeración, pasou polas súas mans en incontables ocasións, e a pesar de que pola súa prescrición, adoitaban sufrir as nosas posaderas, (como lembro aquel Neo-Sincrobin 1 M), non creo que ninguén garde mal recordo del.

Manuel, o menos coñecido, era un comerciante amable, do que os meus recordos, limítanse a velo pasear cos seus amigos, pola rúa Doutor Marañón; os atardeceres do verán, era cando vías pasar por diante do Mar dá Marola, a aqueles tres cabaleiros; a casualidade supoño que sería a responsable de que tres homes de características físicas tan similares , altos e delgados, coincidisen; e digo tres, porque aos dous irmáns, Luís e Manuel, adoitaba unirse o pai dos Giles, (xa vos falei deles nalgunha ocasión, Afonso, Antonio, Aser e Susana, que vivían encima da Burga vella), o seu paseo a parte de lúdico, non se eu se tería ao mesmo tempo un labor de vixilancia?, que daquelas como xa vos contei noutra ocasión, os Giles, eu e algún máis, pareciamos Graxos dá Burga.

Pilar, a farmacéutica, ...., como espero que lea estas letras, non lle vou a dar o gusto de rifarme (de seguro que me vai rifar igual, pero....), co cal non serei demasiado empalagoso, só dicir, que é unha "boa persoa".

A verdade é que lle teño un gran afecto, a dona Pilar Galego, e penso que ela tamén mo ten a min. Coma se non teño que interpretar, que me deixase esta fotografía, que é das poucas que ten nas que saen os seus tres irmáns. Nela vemos este trió, Manuel, Olga e Luís gozando dunha tarde de merenda á beira do noso Miño. Así é como gusta lembrar aos seres queridos.

Ela dime que non ten ningunha fotografía na que estean os catro, pero creo que é a súa modestia, a que a impulsa a dicilo, verei se lle aparece algunha por unha esquiniña.