Fotografía do Arquivo de Lisardo Mazaira |
Regresa hoxe da man dun novo amigo, Agustín, un Ourensan dos que moi novo marchou do seu Montederramo, para iniciar unha nova vida na "beira de en fronte".
Escríbenos dende Brasil, e utiliza o seu "galleguiño", (faino mellor ca min) para prestarnos recordos da súa nenez.
Dende aquí, envíolle unha forte aperta, e que saiba que ten o blog á súa disposición para seguir mantendo o contacto co seu Ourense.
Grazas Agustín.
Vou tentar escribir em gallego, mezclado com português. Non me acordo ben do meu galleguiño da infância, ainda que estea latindo na miña lembranza que me acompaña
Salin de Galicia para o Brasil com 19 anos recen cumplidos e teño 69. Vivo em San Pablo.
Quero decirvos que conocin o Frain , em Montederramo. Em Ourense chamabanlle Frailde. Era uha persona mui amable e correta.
Sua simpatia non tiña límites. Falaba o castellano de unha maneira que íl próprio pensaba auténtica, e o praticaba com naturalidade. Introducia em palabras castellanas mezcladas com gallegas ditongos e hiatos, sem razón de ser, pero com perspicácia, que deixaba os ointes perplexos e pensativos.
Era um andarillo, creo eu de Calvelo, ayuntamiento de Maceda.
Conocin o Frain, pois este era seu nombre, na miña casa cuando iba para Montederramo. Miña mai, tan buena, o recollia e lle daba algo. Sempre pedia caldo muerno, comía e logo se marchaba para outro sitio. Em Montederramo nunca o vin pedir pesetas. Todos, do pueblo, disfrutábamos de sua compañía. Era uha persona sabia que non tuvo sorte na vida, mas, creo eu, foi feliz, e sua felicidade transbordaba cuando via os outros alegres. Digo ainda que o via con pequenos intervalos de tempo, dos 5 os once anos, cuando eu salin de Montederramo, póla vida afora. Nunca mais o vin.
Agora sentin saudades (morriña). 20.11.2011. Agustín.
Se queredes ver a entrada anterior do Fraín equi tedes o enlace fai click . A fotografía e a misma, xa que non conseguin polo de agora outra deste Ourensán
No hay comentarios:
Publicar un comentario