Esta que es una de las vistas aereas del 58. Segun creo es la mas antigua fotografia que tenemos del jardin del Posio en su totalidad.
Consejos y avisos
2/10/25
Esperando que rematen las obras
Esta que es una de las vistas aereas del 58. Segun creo es la mas antigua fotografia que tenemos del jardin del Posio en su totalidad.
1/10/25
Crecia la avenida de zamora
Fue en la década de los 50 cuando la Caja de Ahorros, cumplía fielmente con la misión para la que muchos pensaban que se había creado: fomentar la industria local y mejorar las condiciones de vida de los ourensanos. En nada se parecen aquellos años con la actualidad, aunque en el tema de la vivienda sí que había ciertos paralelismos.
Acceder a viviendas de promoción privada no era fácil para las economías de las de aquellas reducidas clases medias, imaginaros para los de clase "rasa". Con ese problema, la Caja de Ahorros Provincial de Ourense, puso en marcha un ambicioso programa de construcción de viviendas en toda la ciudad.
Se sobrepaso el numero de 1000 viviendas, que con el sistema de amortizables, o de renta baja se pusieron a disposición de los ourensanos en función de sus posibilidades. Barrios enteros surgieron por medio de esa iniciativa, Barrocanes, Grupo Santa Barbara, El Couto, Avda. de Portugal, e incluso las Torres del Pino ....
El caso de las viviendas de la avenida de Zamora, fue probablemente el que dejo sentadas las bases para que la idea de tener una de estas viviendas fuera algo muy apetecible, los primeros temores en cuanto a las calidades y bondad de la edificación quedaron totalmente descartados al ver esta magnificas viviendas y el equipamiento con que se las dotaba. Cierto es que hoy se valoraría mucho más la posibilidad de garajes, que el tener lavaderos comunitarios, pero de aquellas se consideraba más útil lo del lavadero. ¿quién podía permitirse tener un coche para guardar??? y en caso de tenerlo, que algún transportista hubo en estas viviendas, no tenían problemas para aparcar delante de la puerta, si os fijáis en la foto había sitio de sobras...
Se trataba de un total de 161 viviendas de diferentes tipologías, junto a locales comerciales y varias instalaciones que se reservaba la caja para uso social y cultural. Se había aprobado su construcción en 1954, (junto con las 104 de Ervedelo y la foto del 58 nos muestra que estaban ya, o entregadas o a punto de ello.
Este edificio entre otras prestaciones, ofrecía el uso de una magnifica piscina que era la envidia de toda la ciudad.
Otro dia intentare ampliar datos de lo que fue la Sociedad constructora benefica de Ourense
30/9/25
Se termina un proyecto que comenzo ???
No todos los que debiera, pero algun paseo me di por la ciudad en estos dias.
En uno de ellos me acerque a ver lo que sera el nuevo parque de Canedo y las edificaciones privilegiadas que lo van a tener como si fuera su patio de juegos propio. (no lo digo con segundas, si toca, toca...). Si al final se hace como aparece en los diseños, sera espectacular. Ya veremos...
Lo que no todos recordamos es que en 1960 cuando Augusto Pacheco, obtuvo esta instantanea, ademas de resultar llamativo ver como esos tres infantes jugaban con sus bicis en medio de la calle, existe otro detalle significativo, la gran avenida que hoy es Basilio Alvarez, en aquellos momentos era ese pequeño camino de tierra que se ve a la izquierda. Para que no tengais dudas fijaros en los tres edificios que hoy caeran como parte del proyecto, estan iguales desde aquellas.
29/9/25
¡Que vista!
Ya sabemos que es a Augusto Pacheco a quien debemos agradecer la mayoria de vistas que se tomaron de la ciudad. Si, hay muchos mas en la relacion de autores, su padre José Pacheco, Juan Xesta, Benjamin del Riego, Pedro Ferrer y algunos mas que en blog encontrareis.
Hoy os presento una de las que se pueden atribuir a el, aunque por mis datos el no llego a hacer el montaje, lo que si hizo fueron las dos fotografias que al unirse dieron lugar a esta vista desde la atalaya de la ciudad. Tampoco puedo confirmar de que año hablamos exactamente, porque la torre se reamto en el 72, pero la estructura estuvo levantada con bastante anterioridad, y aunque Augusto no era un hombre atletico, estoy convencido de que por sacar estas primeras y originales imagenes, no dudaria en subir a pie las 18 alturas que tiene la Torre.
Lo mas llamativo al menos para mi, es ver como estaban Las Lagunas y la parte urbana del puente del viaducto, hoy casi embutida entre edificios, pero de aquellas diafana. Bueno tambien la zona del parque Miño tenia diferencias, pero eso os lo dejo a vosotros.
26/9/25
Lembrando "O Rizo", Homenaxe a Recaredo Vega
Aqueles de vós que gocedes mirando imaxes antigas seguro que recoñeceredes a O Rizo nesta fotografía. É a que aparece no libro que lle dedicaron no 2008. O que probablemente non saibades é que é unha imaxe recortada desta outra na que aparece co seu amigo Recaredo Vega Bernárdez. Mediados os anos 60
Homenaxe a Recaredo Vega
Entre os anos 40 e 70 (faleceu en 1975), non houbo unha soa feira ou celebración onde O Rizo non estivese presente, coa súa cámara e un bo número de rolos de película nos petos. Pero se non chegaban, sempre había mais na súa Vespa ou no seu Goggomobil.
Era coñecido en toda a provincia, porque ademais das feiras, tamén asistía a todas as festas populares que se preciaran. Comezaba a tempada coa festa de San Lázaro e non remataba ata que se acendese o último foguete das diversas festas da vendima que se organizaban por toda a provincia.
Certo e que traballar as festas soa terrible, pero el “sufriao” estoicamente. Non era un problema doado de resolver, decidir en qué mesa se sentaría como convidado, ou con quen compartiría o polvo na feira. Ademais dese “sufrimento”, adoitaba ser un xenio nos negocios, xa que, comprensiblemente, naqueles días, todolos vecinos vestían cas súas mellores roupas, e mesmo buscaban ser obxetivo da súa cámara. Cando ofrecia as súas “galletas”, pouca xente non as aceptaba. ¡Sabia a quen disparar!!!.

Verdadeiramente esta visión emprendedora chocaba coa súa excesiva xenerosidade, que o mantiña escaso de diñeiro. Non era raro que non cobrase polos seus traballos; quizais esta fose a orixe da creación das "sucursais": pequenos negocios onde instalaba un escaparate pra mostrar as fotos e que se puidesen ver os suxeitos. Na vila de San Rosendo era un pequeno posto de chucherías na céntrica rúa Cesáreo Fernández núm. 2, que co tempo, din que gañaba mais cas fotos que cas lambetadas. Tamén pagaría a pena estudar por que insistía en facer regularmente máis dunha copia das fotos, pero esa era a súa forma de traballar.
O escaparate en Cesáreo Fernández 2, as súas colaboradoras e o Goggomobil.
Das principais vilas, Celanova foi sen dúbida a que máis veces utilizou como escenario. Ter un mercado semanal xunto ca feira mensual e un bo programa festivo foi un aliciente, pero tamén e certo que el caeu ven na vila e o pouco tempo todos eran amigos. ¡Ben! Algúns tamén suxiren que tiña moza na vila, pero eso son cuestións persoais.
Algunhas das orixináis instantáneas da colección de Recaredo. Nelas Xosé, O Rizo, non dubida en deixar o disparador nas mans dalgún axudante, pra sair retratado tamen- Nunha aparecen Rizo e Recaredo con duas boas mozas, ou polo menos ben simpáticas, Noutra Manolo, traficando cos chanchos na feira….
O que si sei é que, forxou unha boa amizade co meu “primo” Recaredo. Desde os primeiros momentos nos que o vía como un bo cliente —no deixaba de ser “O médico"—, pasaron a ter unha estreita amizade e o tema negocio desapareceu. O certo é que era raro que se visen sen que Rizo lle fixese unha instantánea, xa fose no seu despacho, nun baile, nun simple paseo ou onde fose. De feito, o seu compromiso e os primeiros anos de matrimonio podíanse seguir perfectamente a través das fotografías de Rizo. Aínda que bailando con algunha amiga antes de formalizar relaciones tamén o pillou...
Dende mediados da década do 1960, Rizo era un habitual da mesa da familia Vega, os xoves e na feira do vintenove, despois co nacemento dos primeiros Vega González, encargouse de facerlles un book completo, que poucos rapaces daqueles anos teñen. e é case seguro que poder desfrutar do licor de café feito coa receita secreta dos Salgado contribuíu a que o carácter de Xosé Vázquez Arias O Rizo, fose aberto e simpático.
Para os que non o coñecían, o doutor Vega Bernardez é un claro exemplo de médico rural. É certo que a súa intención ao rematar a carreira era máis académica que asistencial, xa que estivo a piques de dirixir a escola de enfermaría en Ourense, pero ao final decidiu probar sorte na vila, e...
Agora que o 24/7 está tan de moda, seguro que se inspirou no que era a vida destes profesionais. Algúns queixábanse de que a consulta na cafetería xa era algo dado, pero mesmo durante a misa dominical recibían consultas... Eran os tempos dos servizos públicos de atención domiciliaria (APD), con salarios baixos e principalmente en zonas rurais, con horario ininterrompido. Ah, sen esquecer que as viaxes eran a cabalo, e os poucos teléfonos dispoñibles eran a través dunha operadora. A miña curmá Viruca conta que algunha noite de inverno, volvendo da súa terceira saída, atopaba outro paisano na consulta para axudar a outro paciente, e había que ir, ¡que remedio!... Con ise panorama, non deixou a mediciña rural ata que se xubilou...
Se eu puidese escoitar a súa versión, teríame dito que, ao final, todos os pacientes eran amigos, e que puido rodearse dos seus seis fillos... ¡ben! Cinco fillos e unha filla... E que a súa maior mágoa chegou nos últimos tempos, coa perda dun fillo, algo que só puido superar grazas a ter oito netos que non o deixaron renderse. Ao final, foron os anos, pero... Se mo permiten, quizais a forza e o apoio da súa muller Viruca tamén tiveron algo que ver coa súa felicidade.
Sirva iste pequeno artigo coma homenaxe aun dos mais representativos fotógrafos do noso Ourense Xosé Vazquez Arias, e a un daqueles profesionales que fixeron da su profesión una vida de servicio. A o “primo” Recaredo Vega Bernardez. (quen fixo a maior colección de fotografía de Rizo coñecida).
O de primo entre paréntesis, e porque ainda que non me importaría ter esa relación con el, en realidade a miña prima, é a súa encantadora esposa Viruca …