Consejos y avisos

11/2/11

Dona Obdulia

Fotografía propiedade de dona Elisa Gonzalez Pombar (nora de dona Obdulia)
Nunha desas elucubracions bizantinas, que as veces metese a miña cabeza, pensaba en que ante calquera problema, sempre se poden adoptar duas posturas: o que non fai nada, e deixa nas mans dos demais a responsabilidade, (eso si, se a cousa sae ben, procura sacar tallada), e o que se decide e pon mans a obra.
este segundo, e certo que sempre pode acertar ou errar, pero eso nunca se sabra ata que non o faga. (se sae mal, os do outro grupo, frecuentemente vanno crucificar, pero e que e así a vida).
Ben esto a conto, porque esoutro dia lin varios articulos do merecidisimo homaxe, que se lle fixo a dona Obdulia Diaz e mais a sua filla, inaugurandose unha estatua na sua memoria, no casco vello da nosa Auria, podedes leelos nestes enlaces, (pra ler o de Cristina Huete no diaro El Pais Preme eiqui), (pra ler o da amiga Rosa Cid Galante, no seu blog, Preme eiqui); tamen lin, e foi o que me chamou atención, un foro, no que a xente opinaba da noticia, e a gran maioria tiñan palabras de agradecemento pra esta gran señora; o caso e que unha delas, decia algo semellante a esto, "por que temos que agradecerlle nada, ela fixoo sen agardar ningun homaxe".
Estou totalmente dacordo, ela fixoo porque saiulle do seu corazón, e o unico que esperaba era ver as facianas sorintes daqueles rapaces, que a vian como outra nai. Esa era a sua recompensa; pero a sociedade, penso que tamén ten a obriga de reconocerlle os meritos, a un cidadan que ca sua actitude beneficia os seus semellantes, como reza no lateral do blog, "de bien nacido es ser agradecido".
Ela non pide nada, pero mereceo. Grazas dona Obdulia.

No hay comentarios: