Día de Feira (Fernando Valcarcel)

O importante da cita residía no aspecto lúdico e festivo do encontro, pero tamén no negocio que este xeraba, porque como versa o refrán “non hai feira mala, o que un perde, outro gana”.

Temos que remontarnos ao século XV para situar na praza do Campo (actual praza Maior) a feira de “San Martín” coincidindo co festexo relixioso do patrono da cidade de Ourense. A peculiar inclinación do recinto favorecía a saída das augas residuais, por non existir o saneamento necesario. Por ela pasaban comerciantes de toda condición e orixe.

Xa dende o s. XVIII se recólle a celebración de feira o fía 7 de cada mes, data que hoxe se mantén.

En 1880, acordase a realización dunha feira anual de gandos os 15, 16 e 17 de agosto coincidiendo coa festividade de San Roque.”, e, en 1891, suprimiráse a que ata entón se celebraba os 10,11 e 12 de maio pola pobre acollida que tivera.

En 1894, inclúese o día 21 no celendario feiral, froito do empeño da Cámara de Comercio e Industria, presidida por Francisco Villanueva Lombardero, co fin de impulsar a actividade comercial. Esta data coincidirá con outra feira celebrada no campo do Bellao, en Canedo, entrando así en frontal competencia ambos acontecementos.

O 15 de abril de 1902, apróbase a celebración dunha feira anual os luns, martes e mércores anteriores ao Corpus Christi.

O 22 de marzo de 1904 decide mudarse o lugar de celebración da feira para adicar Campo de San Lázaro a zona de ocio e/ou esparcemento. Discutiranse varios lugares para ubicar o “novo” campo da feira: “o Campo dos Remedios,” As Lagoas”, ”O Posío” e “O Polvorín”, pero, finalmente tras moitas discusións, continuará no Campo de San Lázaro ata novembro de 1923, cando será trasladada ó campo dos Remedios.

Este baile de localizacións obedeceu a intereses económicos. A feira, era un lugar de intercambios onde se movían grandes cantidades de diñeiro, e, a mesma, acudía xente de toda a provincia para mercar.

O emprazamento no Campo de San Lázaro favorecía á burguesía mercantil que tiña os negocios nas rúas máis céntricas da capital, por outra banda, a ubicación nos Remedios, zona próxima ao Concello de Canedo, non agradaba a estes, que, auguraban con esta medida, un descenso das súas vendas.

Última hora

Xa sabedes que estes días teño limitado o uso do meu computador, e ata me poñen pegas para estar sentado lendo tranquilamente. Segundo parece fano pola miña saúde, pero estou empezando a pensar mal de tanta insistencia en que salga a pasear; non se se subxacerá algún escuro desexo. (e broma)

O certo é que me está servindo para que descansedes un pouco de vellas imaxes, e así esteades máis desexosos de velas.

Cun pouco de sorte, o día nove de febreiro, coa inauguración da exposición que teremos no museo Municipal, espero poder retomar a maioría das miñas actividades normais. Eu atópome ben, agora a ver que di a autoridade.

 

Para ir abrindo boca, conseguín que me deixasen un recorte do que será o Tríptico da exposición; o equipo de Marcos, de Nacher Publicidade, creo que volveu a conseguir captar perfectamente a idea e presentounos un deseño "provisional" espectacular.

Espero que vos guste tanto como a min, e por agora ir apuntando nas vosas axendas a tarde do nove de febreiro, como ocupada para ver a inauguración da exposición

Naqueles vellos pupitres,

que o AvO está organizando.

O "Centro Orensano" de Vigo (Fernando Valcarcel)

“Pola longa lonxania
vou camiñando sen présa.
Na noite escura está acesa
unha luz que anúncia ó dia.”
                 Celso Emilio Ferreiro

A morriña, non se explica, síntese. As veces o orgullo de veciño crece expontáneamente fora da nosa cidade, e, é alén da terra cando sentimos a chamada da ourensanía. 

As dúas ciudades distaban pouco máis de 100 km, pero a verdade é que naquel tempo as distancias, sendo as mesmas eran maiores, polas deficientes comunicacións 

O 12 de agosto de 1953 constituése o “Centro Orensano”, en Vigo. A xunta directiva estaba conformada da seguinte maneira:

Presidente:   D. Julián Zarauza Andina, colexiado de honra do Colexio de Economístas de Pontevedra e expresidente da Xunta do Porto  Vigo.

 

         Vicepresidente:        D. Camilo Ferro Miguez  

                   Segredario:             D. José Brasa Calvo

                   Tesoureiro:             D. David Pérez Puga  

                   Vogales:                D. Celso Emilio Ferreiro 

                                                D. Antonio Cid Rodríguez

                                                D. Luis Lorenzo Mateos

                                                D. José Rodríguez de Juan

                                                D. Alberto Guitián Rodríguez

                                                D. José Ramón Pérez Rodríguez

                               

    Sen ánimo de profundizar nos currículos dos membros, dicir que, a todos eles lles vencellaba unha fonda vinculación coa cidade das Burgas. A sede do Centro estaba no número 28 da Rúa García Barbón.

Non sei se foi froito dunha casualidade que fora a rua adicada a Don José, a elexida pra albergar o centro Ourensán, pero dende logo que era a millor opción. Non en balde Garcia Barbon era un ourensán de Verin que decidiu rematar os seus dias na cidade de Vigo.

Diñeiro de Cartón

Navegando pola rede, encontras en ocasións detalles que chaman a atención; é o caso destas orixinais moedas, das que non vou entrar en discusión sobre se son autenticas ou falsas, dado o seu valor económico creo que carece de importancia, máis que outra cousa é: algo anecdótico.

Os que consideran autenticas estas moedas, baséanse en feitos reais; o principal é o da carencia de metais durante a guerra civil, necesarios en primeiro lugar para a fabricación de armamento e munición, co cal as necesidades de Calderilla para a circulación de moeda chegaronse a converter nun serio inconveniente.

A solución a este problema, segundo parece foi a fabricación destes discos, ou uns similares, aos que o selo filatélico que os acompañaba, lles outorgaba o seu valor oficial. Aínda que ao mesmo tempo leva a pensar se non seria mais sinxelo usar directamente o selo como solto, evitando o custo dos cartóns.

Sexa como fose pareceume simpático o detalle das moedas de cartón, e aquí preséntovos unha das que segundo parece utilizouse en Ourense. Non se, non se....

Aquí déixovos un enlace que fala do tema, pero podedes encontrar moitos mais na rede. Preme Eiqui

Rua Esperanza

Está claro que as cousas de Palacio van devagar, como dicía a miña avoa.

Hai xa practicamente dous anos, que vos ensinei esta fotografía, e daquelas pedía colaboración para identificar o lugar onde se podía ter obtido a imaxe.

Houbo varias suxestións, unhas máis factibles que outras, pero a que concentrou a maioría dos votos, foi a da zona dos actuais xardinillos do Padre Feijoo. Pero como vos comentaba naqueles momentos, seria necesario datar a fotografía nunha data anterior polo menos ao 1897.

Estes días de cuasi repouso obrigado, están a permitir que visite con mais asiduidade, bibliotecas, museos e arquivos da nosa cidade; precisamente nun deles a semana pasada, comentáronme, que un dos para mín, mellores investigadores que temos na cidade estaba por fin a preparar a próxima presentación dos laboriosos e meticulosos traballos que leva realizando anos, e que sabemos de sobra que se vai converter en texto de cabeceira, para todos os que gozamos coa historia da nosa cidade.

O caso é que entre os planos que manexa o amigo Avelino, figura un, repleto de magníficos datos, no que se nos mostra a situación precisa do Caserón de don Juan Igneson, a casa do Concello, e outros varios detalles; (se acaso botase en falta que non apareza a Farmacia de Reinoso, pero iso é outra historia), entre os que pra mín resulta de grande interese, a presenza do trazado real da Rúa Esperanza. Fostes moitos de vós os que me preguntastes por ela; ultimamente en concreto, a amiga Francisca Castro, (agora non terá mais remedio que explicarme o porqué do seu interese).

Pois bo, con todas as dúbidas existentes, encantaríame poder dicir que a fotografía mostra as casas da rúa Esperanza, iso suporía que esta imaxe do amigo Francisco Méndez, fose das máis antigas que conservamos na cidade.

Aquí déixovos un plano chafalleiro da rúa, e o desexo de que saia á luz o antes posible o traballo do amigo Avelino, para solucionar gran cantidade das dúbidas que eu polo menos teño de como era nosa cidade.

Ernesto Schreck Muro

Vamos a retomar la actividad del blog, y como primera entrada quiero tener un breve recuerdo, para el recientemente fallecido, Don Ernesto Schreck Muro.

No voy a hablar de el como persona,  en estos días he leído varios artículos que ponen de manifiesto lo que era: una gran persona. Si acaso me gustaría apuntar una característica que siempre ha acompañado a la familia Schreck, y se ha convertido en uno de sus signos de identidad: la exquisita educación de la que siempre han hecho gala, y que en tiempos como los actuales, tanto se agradece.

Ernesto Schreck Muro, fue uno de los pilares de la fotografía en nuestra Galicia, y desde luego en Ourense. Continuando el trabajo metódico y perfeccionista que le mostro su padre se ganaron a pulso un muy merecido puesto en el orbe de la fotografía Gallega. Como reconoce y nos ha contado alguno de sus compañeros de profesión, su estudio nunca dudo en aprovecharse de los avances técnicos, para ofrecer los mejores resultados a sus clientes, así fue como instalaron en Ourense, la primera parrilla de iluminación, que a parte de grandes luminarias, tenia un sistema de sincronización que facilitaba unos resultados espectaculares en la época. Ese interés por los avances, unido a la sensibilidad artística de la que gozaban hacia de sus trabajos autenticas joyas de la fotografía de salón. 

Por fortuna rara es la casa Ourensana que no conserva una fotografía del estudio Schreck, y en ellas siempre permanecerá presente el espíritu de sus autores.

Un gran abrazo Don Ernesto, y animo a los continuadores de la saga, que el listón esta muy alto, pero habéis tenido un buen maestro.

Pido desculpas

Tiven que modificala un pouquiño pra protexer o orixinal, espero que Ana  non se enfade

Non penséi facer tan poucas entradas estés días, con calma si, pero non tanta.

Na vida esta claro que os proxectos non se poden facer a moi longo prazo, en calquera momento acontece algo que leva por diante todolos plans.

Ven esto a conto, porque moitos xa o sabedes, tiven estés días, o dous pra ser exacto, un pequeño conflicto cun dos meus órganos internos, eu decíalle que tiña que traballar, e el posiblemente contaxiado dos aires de crisis que padecemos, empecinabase en ir o paro, en remate, tivo que lidiar un fenomenal grupo de profesionais da mediciña, a os que lle estou moi agradecido.

Como sempre xa me fun polas ramas.

Somentes pedirvos desculpas e un pouquiño de paciencia, si me deixan, procurarei na próxima semana comenzar cas entradas, a idea e luns, mercores e venres, ágora a ver si consigo o permiso, xa vos terei informados.

A xeito de compensación, a fotografía que vos mostro hoxe, e este agasallo que me deixaron os Reís. Tratase dunha das xenialidades da amiga Ana Iglesias, que mostra un fotógrafo minutero de hoxe en dia. Xa sei que non debia alterar a obra, pero tedes que entender que apeteceme conservar pra mín, a lo menos os colores orixinais.