Xa fai tempo, pedinlle o amigo Miguel, unha entrada para o meu blog; a bo fe que teño claro que anda moi ocupado, pero estes días de nadal, son propicios para os agasallos, e de xeito xeneroso meu amigo non deixou pasar a ocasión. Aquí tedes un anaquiño das lembranzas aurienses de Miguel. (coma se fose un quebracabezas, intentar colocar as imaxes pequenas na maior).
Grazas Miguel
RETORNO O POSÍOPermítanme a licenza. Inspireime no título da famosa novela de Evelyn Waugh, "Retorno a Brideshead". E a culpa tívoa esta vella fotografía do Xardín do Posío.
Fai xa uns cantos anos, a primeira escola á que asistín en Ourense erixíase na rúa do Progreso, case enfronte da 
porta que daba acceso desde esa vía pública ao Xardín do Posío. Era unha vella e tétrica casona, que especialmente aterrorizaba á miña irmá pequena. Pouco tempo despois, cando culminaron as obras do Colexio Irmáns Villar, aquela bulliciosa tropa de alumnos de ensino primario fomos trasladados ás nosas novas dependencias: pupitres e lousas para estrear, aulas con calefacción e ata un comedor escolar.
Con todo, o entrañable parque axardinado continuou sendo o noso patio de recreo.
As alumnas do Colexio Divino Mestre, que se a memoria non me falla vestían entón un uniforme de cor castaña e abrigaban os seus corpos núbiles con chaquetas ou suéteres azul mariño, empregaban
tamén a parte máis elevada do xardín como lugar de esparexemento. Na actualidade, aquel edicifio xa non existe, pois o colexio e a congregación relixiosa trasladáronse fai anos desde a actual rúa Ben Cho Sei ata o barrio do Vinteun. Recordo aquel cercado felliniano, con randeeiras e tobogáns, poboado de flores, arbustos e árbores, moitos máis que agora. Non había estanque para os patos, nin terrazas de verán, nin pavo reais, pero si unha enorme gaiola, bocadillos de fiambre para a merenda e dúas fileiras de tilos que franqueaban a pista central, onde durante o Corpus celebrábanse os bailes, concertos e atraccións musicais das Festas de Ourense. E se me apuran, ata creo ter o recordo dun mozo Julio Iglesias cantando sobre o escenario. No verán, o kiosko da xeadería Ibense do Espiña despachaba sen descanso polos, vasiños e cucuruchos.
No Posío pelabámonos os xeonllos xogando ao fútbol, patinábamos, montabamos en bicicleta, cambiabamos cromos e xogabamos ás bólas, ás canicas como dicían os máis repipis, perseguiámonos 
como policías e ladróns, pelexabámonos ata o primeiro sangue e empezamos a descubrir o amor e a malicia, case os dous ao mesmo tempo. Ao Xardín do Posío chegábase desde a Praza Maior cruzando as rúas Colón e Pai Feijoo. Na primeira delas situábanse varios postos de venda de cómics, periódicos e lambetadas. Os máis vendidos, A Rexión, O Caso, o As, de cor sepia, e as aventuras do Jabato, O Capitán Trono e os inefables Mortadelo e Filemón. Recordo unha anciá que vendía chicles, caramelos e regaliz, empolicada sobre un primitivo mostrador encastrado sobre unha roca de granito. Para min era unha cova digna de Hansel e Gretel. Alí nos aprovisionábamos sobradamente cando iamos ás marionetas, na Praza de San Marcial, ou de camiño cara ao Teatro Principal, para ir á sesión infantil do cine. Películas do malvado Fu Manchú, peplums de gladiadores, con Maciste e Ursus á cabeza, algunha de vaqueiros, con Sartana e o Raposo, e uns anos máis tarde, as de Bruce Le, que desataron a moda de loita tipo artes marciais entre os golfos das cuadrillas do barrio.
Seguindo pola Rúa Colón, naquel entón abriron os novos perruqueiros Andrés e Pepe unha moderna barbería, que rivalizaba co establecemento moito máis tradicional de rúa Pai Feijoo do Manolo, onde os donos eran outra parella de veteranos do peite e a navalla, a piques de xubilarse. Ambas tiñan en común aquela entrañable fragrancia que desprendían, as masaxes de afeitar Floid ® e Varon Dandy ®, dous clásicos. Un pouco máis adiante, a man dereita, unha reloxería facía esquina coa rúa Pelayo, territorio vedado e salvaxe onde comezaba o mundo dos clubs nocturnos, cutres, macarras, con cegadores letreiros de cores e rechamantes nomes: O Edén, o Marfil Vermello, o Pequeno París, O Paraíso, O Suevia onde algunhas almas perdidas, a través do vidro opaco das copas e das botellas de cervexa, entre a densa fumareda de louro de contrabando intentanban negociar algún turbio afecto, ese a o que os máis desapiadados consideran sexo, puro e duro. Ao morrer o Franco, a lombos dos anhelados ventos da democracia virían os camelos, a heroína, os yonquis e a SIDA.
Ao final da rúa, enfronte da librería Pai Feijoo, nos baixos doutro desvencijado caserón que hoxe só existe na nosa memoria, despachaba o Bar Obreiro as súas abundantes racións de comida caseira a prezos populares, comedor ateigado ao mediodía e á cea pola clase menesterosa e traballadora. De alí recordo o bafo do caldo empañando os cristais, unha sopa untuosa cos fideos máis gordos que xamais contemple, e tamén o nutritivo aroma das patacas amarelas con xarrete guisado.
Vivín gran parte da miña infancia na rúa Padre Feijoo, á beira do Colexio San Fernando, 
xusto encima da sala de xogos onde as nosas diversións favoritas eran o futbolín, as máquinas tragabolas de petacos que os americanos denominaban pinball, os billares e a gramola onde soaban sen parar "Black Betty", o éxito dos Ram Jam, o archifamoso "Satisfaction" dos Rolling Stones ou o pegadizo "Nin máis nin menos" dos Chichos. Máis dunha vez sacaríame de alí a miña nai, polas orellas. A rúa Padre Feijoo era a vía académica por excelencia da vella Auriavella, pois ao anteriormente mencionado Colexio San Fernando uníanse o Luís Vives, o Instituto Feminino e o Irmáns Villar. Ainda que non o pareza, tamén tiña valor academico a churreria da Balbina e o Sr. Eladio, cos seus bocatas de "patacas fretidas", que aportaban a enerxia precisa os estudantes nos recreos. E como non, a miña querida Farmacia Bayón, a antiga, rexentada polo afable e socarrón Afonso Bayón Toral, cunha rebotica que entón se me antollaba un misterioso laboratorio onde se fabrican fantásticos remedios, e a máis moderna, onde o malogrado Afonso pasou os seus últimos anos antes da súa prematura desaparición, hoxe en día dirixida polo seu fillo maior, o meu gran amigo Afonso Bayón Nieto. Cos Bayón, pai e fillo, viaxei durante un tempo a bordo dun Simca 1200 de cor cobalto e teito negro. Logo tería o meu pai un igual, pero de cor branca, onde eu aprendín a conducir. Todas as mañás, antes de partir cara aos Salesianos, recordo o cheiro do café con leite e os churros que se escapaba do Bar Recaredo, na rúa García Mosquera, un pouco máis debaixo da quincallería do Darío, e como aqueles efluvios mesturábanse con aquel outro, penetrante e delicioso, que emanaba da Fábrica de Chocolates "Nuestra Señora de los Remedios".
Pensaba que este ano, ía ser quen de escurrir o vulto, pero non foi posible; a autoridade competente, decidiu que ata despois do día dos Reyes, non podo publicar entradas no blog, e para asegurarse, enviou a este aguerrido soldado, a vixiar o meu computador.
Nos últimos tempos, é un pracer descubrir, que sodes moitos os que gozades destas vellas imaxes.
