Cando sabes que un traballo está ben feito, é un pracer recomendalo; e iso é o que estou a facer estes días; recomendarvos a presentación do libro que Arturo Vispo, logo de moito tempo de traballo ofrécenos.
Espero que non se me enfade, porque non quixen ensinarvos a portada na súa totalidade; considero que el é quen ten que reservarse o pracer de dala a coñecer publicamente. Por iso só móstrovos un pequeno recorte de devandita portada; con ela quero ilustrar esta introdución que Arturo tivo a amabilidade de enviarme.
“Crónicas dunha rúa” é unha obra bilingüe incardinable nas celebracións do 90 aniversario de Nós, estructurada nun mix de realidade histórica e recreación literaria, atendendo ó nomenclátor da rúa da Paz de Ourense, antiga dos Zapateiros, e na que se trata de reproducir vida e feitos da dita rúa dende 1212, data na que se ten a primeira noticia dela.
Recolle, coma non podía ser doutro xeito, a actividade comercial dos zapateiros, mestres de obra prima, e da confraría do seu gremio, a de Santa Eufemia; o troco de nome da rúa aló no 1839, Zapateiros polo de Paz, e algún outro intento de redenominala; a impronta do Teatro Principal dende a súa construcción ata a súa rehabilitación nos anos oitenta do século pasado, incluíndo neste apartado o derradeiro artigo do actor, recentemente falecido, Abelardo Pérez Gabriel; o nacemento da Coral de Ruada e maila súa sé no Teatro; uns sinxelos apuntes sobre Risco, Otero Pedrayo e mailo “Xocas”, con tres textos inéditos de don Ramón; a reivindicación doutros e recoñecidos escritores do seu tempo, quizais obscurecidos polos ditos, coma o dramaturgo Rey Soto, Neira Cancela ou o poeta Gómez del Valle, intelectuais e políticos coma Gaite Lloves, Madriñán Megid, Ildefonso Meruéndano, Madriñán Neira, Puga Brau, Asdrúbal Ferreiro ou Alfonso Pazos Cid; coma novidade, os documentos que proban a Blanco Amor coma nado na rúa da Paz e as súas vivencias nela; o recordo sombrío dos fusilamentos e “paseos” a xentes da nosa rúa durante a guerra civil, o propio e primeiro do, xa citado, comunista Manuel Gómez del Valle, o mestre, tamén do partido, Eduardo Villot Canal e mailo do galeguista das Irmandades da Fala, Isaac Forneiro Barandela, todos cunha forte relación coa rúa da Paz; a triste lembranza dos mortos da gripe do 1918; o comercio téxtil impulsado por familias chegadas de Castela, Carbajal, Romero, García, e outros negocios de sempre, algúns dos cales chegan ós nosos días, El Cronómetro, Calzados La Moderna, a antiga xoiería Cid, cunha especial atención a establecementos emblemáticos da rúa coma o Bar Orellas ou o Aceitunero, a primeira tenda especializada de Ourense, ou tamén, e entre outros coñecidos centros de ensino, o célebre colexio da “Profe”, dona Mercedes de Gracia e Astray; persoeiros populares de sona coma o perruqueiro Rey Custodio, padrasto de Blanco Amor, o Peripepe, acomodador do Teatro Principal na época do cine, o rexoubeiro xastre Varela, a Milo, a bruxa do Principal.
E tantos e tantos outros personaxes e acontecementos que o autor describe seguindo as pegadas de José Adrio Menéndez, de Maribel Outeiriño, de...
Recolle, coma non podía ser doutro xeito, a actividade comercial dos zapateiros, mestres de obra prima, e da confraría do seu gremio, a de Santa Eufemia; o troco de nome da rúa aló no 1839, Zapateiros polo de Paz, e algún outro intento de redenominala; a impronta do Teatro Principal dende a súa construcción ata a súa rehabilitación nos anos oitenta do século pasado, incluíndo neste apartado o derradeiro artigo do actor, recentemente falecido, Abelardo Pérez Gabriel; o nacemento da Coral de Ruada e maila súa sé no Teatro; uns sinxelos apuntes sobre Risco, Otero Pedrayo e mailo “Xocas”, con tres textos inéditos de don Ramón; a reivindicación doutros e recoñecidos escritores do seu tempo, quizais obscurecidos polos ditos, coma o dramaturgo Rey Soto, Neira Cancela ou o poeta Gómez del Valle, intelectuais e políticos coma Gaite Lloves, Madriñán Megid, Ildefonso Meruéndano, Madriñán Neira, Puga Brau, Asdrúbal Ferreiro ou Alfonso Pazos Cid; coma novidade, os documentos que proban a Blanco Amor coma nado na rúa da Paz e as súas vivencias nela; o recordo sombrío dos fusilamentos e “paseos” a xentes da nosa rúa durante a guerra civil, o propio e primeiro do, xa citado, comunista Manuel Gómez del Valle, o mestre, tamén do partido, Eduardo Villot Canal e mailo do galeguista das Irmandades da Fala, Isaac Forneiro Barandela, todos cunha forte relación coa rúa da Paz; a triste lembranza dos mortos da gripe do 1918; o comercio téxtil impulsado por familias chegadas de Castela, Carbajal, Romero, García, e outros negocios de sempre, algúns dos cales chegan ós nosos días, El Cronómetro, Calzados La Moderna, a antiga xoiería Cid, cunha especial atención a establecementos emblemáticos da rúa coma o Bar Orellas ou o Aceitunero, a primeira tenda especializada de Ourense, ou tamén, e entre outros coñecidos centros de ensino, o célebre colexio da “Profe”, dona Mercedes de Gracia e Astray; persoeiros populares de sona coma o perruqueiro Rey Custodio, padrasto de Blanco Amor, o Peripepe, acomodador do Teatro Principal na época do cine, o rexoubeiro xastre Varela, a Milo, a bruxa do Principal.
E tantos e tantos outros personaxes e acontecementos que o autor describe seguindo as pegadas de José Adrio Menéndez, de Maribel Outeiriño, de...
 |
| Invitación o acto de presentación que Arturo fai Extensiva a todolos lectores do blog. |
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Le agradeceria que en vez de dejar aqui su comentario, me envie un mail al correo del blog ourensenotempo@hotmail.com.
De ese modo podria contestarle.
Gracias