Todolos días D. fago o mismo comentario: non creo neles, nin na sua necesidade.
Pero o fin e o cabo, o decilo, un pouco estas entrando no xogo; que se lle vai facer, aise que deixar levar pola corrente, en moitas ocasions.
O que non estou disposto a renunciar e a pedirlle os meus fillos, que o agasallo, non sexa comprado, senon traballado. (do comprado xa se encargara a sua nai pola conta que lle ten).
Cando leades esta entrada espero estar disfrutando dun debuxiño, ou unha montaxe de photo shop, ou calquera detalle dese estilo, os que lle dou moito aprecio.
Eu pola miña banda, e xa que o día e festivo, voume fazer iste agasallo.
Na fotografía que vos mostro, tiña uns poucos meses; canto choveu dende aquelas.
Realmente non renuncio a ningunha das vivencias que pasei, e espero seguir ampliadoas; pero non sei se coincidiredes conmigo, esa etapa da vida, e unha das mais felices, ou polo menos das mais comodas, non tes que preocuparte de nada nin siquera de pedir as cousas, basta que des un pequeno berrido, e xa tes alguen ocupandose de todo.
No interpretedes que esto sea unha indirecta, pra que os fillos valoren os traballos dos pais. E totalmente directa.
Animo a todolos pais, xa falta menos pra ser avós
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Le agradeceria que en vez de dejar aqui su comentario, me envie un mail al correo del blog ourensenotempo@hotmail.com.
De ese modo podria contestarle.
Gracias