O tio Nicolas

A fotografía que nos remite Don Santiago Mosquera, é outra das xoias que el atesoura e que afortunadamente nos cede.

A chegada dun familiar dos que moran lonxe, aínda hoxe é causa de alegría, pero imaxinárvolo nos últimos alentos do século XIX, cando chegar de Madrid a Ourense podía ser unha aventura de máis dun día, (persoalmente ainda acordo nos sesenta, cando chegaba o meu tío avó Ramón, daquelas embarcado no "Maspalomas", (Transatlántico de viaxeiros), toda a familia revolucionábase, e ningún dos pequenos separábase del, entre outras causas, porque sempre caía algún agasalliño, (os nenos xa se sabe todo amor desinteresado)).

Volvendo á fotografía, non deixedes de fixarvos como sempre vos digo nos traxes, capas e chapeus dos personaxes.

O chapeu era de obrigatoria presenza, daba igual o extracto social, "a testa, cuberta", iso si segundo o nivel social utilizábase un modelo ou outro, aquí en Ourense por fortuna sempre gozamos da boina, que aínda que pouco ou nada empregada pola alta sociedade, o resto dos cidadáns sempre tiñan unha escusa para ter unha no seu perchero.

E para non estenderme máis, fixarvos nos infantes, atentos á presenza do fotógrafo, que inmortaliza, a escena, aínda a sabendas que están descoidando as súas ocupacións, por fortuna hoxe eses nenos terían a obriga de asistir ao colexio, e non poderían verse obrigados a gañar unhas perrillas vociferando as ultímas noticias pola estación de Canedo.