Amador Villar Amor II

Segunda obra que vos poño de don Amador Villar, lédea con calma, e se nos vos provoca un sorriso, facédemo saber.

Os datos que eu tiña de don Amador, formaron na miña mente a idea de que se trataba dunha persoa, seria, ensimismada, e introvertida, aos poucos e sobre todo coa lectura das obras que caeron nas miñas mans, estase transformando, nun autentico Galego, a sua retranca, podería definir perfectamente o estereotipo do Galego.

Eiqui vola deixo.

A misa d´ alba Maria

Foi tan cedo certo día

Que soilá no adro se víu

Mais enton ganas sintíu

D´unha cousa qu a oprímia.

Mirou prós arrededores,

E con perdón dos leutores,

Levantando as suas enaugas

Dispúsoxe á facer augas

Xa maores xa menores

Y asín mirando pr´ô ceo

Poñendo a boca moi torta

Alí pretiño da porta

Deixou María o que creo

Nomear eiquí non importa

Chegou a xente, y-o crego

Vendo aquelo de ira cego

Berrou: Me caso con Dios!

¿ Quén fixo esto d´entre vos?

¡Coiro! ¡si a sabelo chego!

Mais é facile saber

Qu é d´unha porca muller,

De porco becerro ou boy

Non, d´home sei que non foi.

De femia tivo que ser!

E sinon fixaivos ben:

o sóledo está mollado

polo lequedo afondado´

Ergo está iste Belen

Ben craramente expricado

O crego tiña aires de Crissom a lo que semella, e soubo raudo que era de femia; loxico, os homes mexan as paredes, e as bestas fan mais afondado o buraco.