A pandilla da alameda

Nuns días, supoño que se realizará dentro da programación das festas de Ourense, a reunión dos amigos dos sesenta.

Para recordárvolo, tráiovos a este grupo de cabaleiros, Carulo, Guede, Montes, Tino, Mazaira, Higinio e Junquera, falta Arcas (Pepelin), que andaba de "xira" por Sudamérica. (Ano 1966)

As pandillas en Ourense, é un costume que aínda que non desapareceu, os tempos fixeron que cambien tanto, que o concepto non é o mesmo, un día habitual para que vos fagades unha idea era parecido ao que vos vou a contar, (aclaro que se refire a un grupo xa entre os 18 e os ti tantos, unha mañá de verán).

.- A iso das once, que non é cuestión de ser o primeiro en pisar a rúa, saímos de casa rumbo á oficina, "A Alameda", alí nos bancos que gentilmente ponnos o "Untamiento", esperamos a chegada dos fregueses máis lentos, comentando os feitos acaecidos na verbena, ou "boîte", (segundo o día), da noite anterior, teño que resaltar que este era o momento da habitual partida de parchís, (explícome na noite había un momento crítico, que era o dos falcóns, no que cada cal íase polo seu lado á caza e captura de peza, co cal había especímenes que escapaban ao control do resto da manda, e ao día seguinte contaban vinte por cada unha que comían, nalgunha ocasión supoño que sería verdade, refírome ao de que comían unha, o das vinte ???).

.- Con esas sisudas discusións, daban as dúas, e había que ir comer, que non todo vai ser traballo.

.- Ás tres como cravos, (masticando o ultimo bocado) todos no despacho do presidente, "Alberto o do Bar Alameda", o que non conseguía chegar era por que algún dos proxenitores tivo algunha ocorrencia e a rapidez de reflexos necesaria para conseguir encargarnos algún recado, (aquí era onde se notaba quen tiñan futuro no fútbol e quen non, o "dribling" é unha habilidade que se ten que adestrar a diario).

.- De tres a seis, duro traballo mental, (menos mal que o presidente provía de cervexas que aliviasen a calor, e o esforzo), había que decidir o importe das "Poxas", ou se a vida vai a máis ou a menos, "tute"ando ao compañeiro, ou outras ocupacións similares, segundo o día.

.- As seis, (o primeiro instante crítico do día), había que volver ao banco, a esas horas chegaban as Secretarias, e o seu era estar un pouco antes que elas ocupando praza, (sempre é mellor que se acheguen elas, en caso de altercado, sempre queda a socorrida saída do macho, ¡oe!, que fuches ti quen se achego, que eu xa estaba aquí.), pero o asunto era (por iso o de instante critico), que antes de ir ao banco uns tiñan que achegar a barriga á barra, e os outros aproveitaban para ir ao baño, (as cervexas xa se sabe), os primeiros a parte do desgusto por ter que cotizar, estaban en desvantaxe o resto da tarde, non se podía abandonar o banco, os voitres sempre estaban á que saltaba, pero aos poucos a necesidade de evacuar a cervexa, íase facendo máis necesaria, ata perentoria en ocasións, momento ese que aproveitaban os voitres para o "mítico", ¡Pili! teño que facer un recado acompáñasme?.

Continuará..........