Consejos y avisos

30/7/12

O Avo no suplemento Gente Mayor

Desfile en "El Recreo" años 20 fondo Salgado Tejada, fotógrafo Luis Xesta

Otra colaboracion que tenemos, es con el suplemento mensual del diario "La Región"  -Gente Mayor-. Esta que hoy os muestro fue la primera, publicada en el mes de febrero de este 2012.

La plaza del Recreo

Recibió el nombre de Plaza del Recreo, probablemente por que en un tiempo estuvo allí la sede del Liceo Recreo Ourensano, (existe también la teoría de que el nombre se debía a que en ella pasaban los momentos de descanso, los alumnos del Instituto, que ocupaban el edificio de Lamas Carvajal).
Con anterioridad se llamo del Carbón, (carvom), porque en su entorno se colocaban los vendedores de este producto.
Hoy la conocemos como Plaza de Santa Eufemia y presenta en su parte inferior grandes cambios  arquitectónicos que no se aprecian en la 1ª imagen. Precisamente es muy probable que la fotografía se haya obtenido desde una ventana del edificio que conformaba la plaza por la parte más cercana a Santa Eufemia, que os mostramos en la 2ª imagen.
En el entorno de los años 20, comenzó a gestarse la idea de remodelar la zona, para dar amplitud a la calle, y facilitar la visión de la hermosa fachada de la iglesia de Santa Eufemia.
Se encargo al arquitecto Vázquez- Gulias, el proyecto, y a pesar del acuerdo de todas las partes implicadas, hubo que aguardar hasta 1937 para ver caer el ultimo de los cuatro edificios que desaparecieron.
El que aparece en la fotografía de Ático Noguerol.  
Último edificio en desaparecer de la Plaza del Recreo 1937, AvO fondo M. Noguerol fotógrafo Atico Noguerol


26/7/12

Crónica negra de Ourense VI (Fausto) El Metilico

Las fotografías proceden de artículos periodísticos de prensa de la época
El caso del Metílico
   El treinta de marzo de 1963, la práctica totalidad de la prensa nacional, recogía esta luctuoso suceso, “Tres personas muertas y otras dos ciegas a causa de ingerir ron en malas condiciones”; había ocurrido en las Islas Canarias.
   Con esta noticia comenzaba lo que dio en llamarse "El caso del Metílico"; una historia de codicia e ignorancia que tuvo como marco a nuestra ciudad; y que según el fiscal que investigo el caso, pudo tener miles de afectados, a pesar de que la versión oficial lo limito a cincuenta y una víctimas mortales, y nueve personas con ceguera.
   Todo comenzó por la búsqueda de un beneficio económico desmesurado por un almacenista y bodeguero Ourensano, Rogelio Aguiar; a su almacén del puente, (calle Rosalía de Castro) llegaron 75000 litros de alcohol metílico no apto para el consumo humano; que el distribuyo entre diversos bodegueros y fabricantes, dando lugar a que el problema se extendiera, llegando principalmente sus efectos a las Islas Canarias, y al norte de África; además de por cercanía, a la zona de Carballiño, y la propia ciudad de Ourense.
   Las dimensiones del caso pudieron ser incluso más terribles, de no haber sido detectado el problema por la farmacéutica de Haría (Lanzarote) María Luisa Álvarez, quien incluso llego a desarrollar el antídoto.
    A la codicia de los fabricantes, se unió la de los hosteleros que no dudaron en comercializar el producto pensando únicamente en el beneficio, y sin plantearse el posible daño que podrían causar: en aquellos años, locales de renombre de la zona centro de la ciudad consiguieron evitar que su nombre apareciera ligado al caso, a pesar de que la “vox populi”  sabía que el ron del -cubalibre- de moda no era de la marca ofertada, si no de “Garrafón”;  se hablaba de tres cegueras y un fallecido; eso sí, “el Emilio”, si, el tendero de la calle de Colón de la copla, “Na rúa de Colón enfronte dun ferreiro tes un tendeiro que toca o pandeiro”, pago su multa por despachar licor café adulterado.
   Este caso sin duda aun hoy presenta serias lagunas, sobre todo en lo referente a la compensación que aun no han recibido las víctimas. Pero al menos me gustaría que recordarlo, sirviera para sensibilizar a toda la sociedad en estos tiempos de “crisis y botellón”,  de que no se puede jugar con la salud y la vida de las personas.
   Si queréis ampliar datos el escritor Fernando Méndez, nos cuenta sus investigaciones en un libro sobre el tema, publicado en Castellano y Gallego
“Mil muertos de un trago” (Ed. Península 1998) e
”Historia dun crime”. O caso do Metílico (Ed. Galaxia, 1998).
En esta entrada he contado con la colaboración de Fausto Arnaiz.



24/7/12

Ourense no Tempo en Gou Magazine 1

"O Charleston" Cesar Peréz Prieto (fotografía del archivo de Carlos Vello) fotógrafo desconocido

Coa entrada de onte, retomei o costume de reproducir no blog, as colaboracións que facemos cos medios de comunicación. Concretamente os que se publicaron na revista Gou Magazine, é posible que se convertan en pezas de coleccionista.

A pesar de que a revista tiña detrás a un equipo fabuloso, capaz de desenvolver un produto de alta calidade, como se demostra nos seis números que viron a luz (5 números mais o 0), a situación que estamos a atravesar finalmente non permitiu que conseguisen ter viabilidade económica. Imos pensar que se pode retomar o proxecto máis adiante, cando pasen estes nuboeiros.
De momento os que non puidésedes facervos cun exemplar da revista, aquí tedes o primeiro artigo. O texto é de Fernando Valcárcel, cun pequeno apuntamento meu sobre a historia da fotografía. (queda un pouco longo o texto, pero penso que paga a pena)
Míralle para os zapatos (Apuntamentos sobre os limpabotas)

Tería uns once anos cando o son dunha voz grave violentaba a sobremesa na miña aldea materna. Un home de traxe escuro e brancos cabelos peiteados con exactísima precisión cara atrás, expresábase nun castelán forzado, derrochando aquela arrogancia da que carecemos os que estudamos en colexios concertados. Tras interrogar ao patriarca sobre a identidade do persoaxe, él sentenzou: “míralle para os zapatos”.
Teño o orgullo de ser neto do Fondevila, un garda municipal curtido na rúa, e acostumado a lidiar coa fauna urbana local. Del aprendín cousas que por irreverentes non aparecen nos libros. Leccións de vida. Verdades coma puños coma que lucir uns zapatos impolutos e virxinais, así como un correcto rasurado e o posterior bautismo con “Varon Dandy” constitúen a mellor carta de presentación para unha sociedade conservadora e clasista da que durante décadas comeron moitos limpabotas desta nosa Auria. 
Un dos máis coñecidos foi “Charlestón”. O “Charlestón” gastaba sombreiro, cachimba e gafas afumadas. Recibía tal alcume polo movemento que realizaba ao desprazarse sobre os seus deformes pés. Tiña unhas extravagantes habilidades, xa que comía cristais, tragaba sabres e chuspía lume pola boca, por tal cousa, algúns referíanse a el por “o fakir”.
A minusvalía que padecía non lle impedíu cumplir relixiosamente coas obrigas profesionais, somente interrumpidas cando a comezos dos 70, algún amigo do alleo levou consigo o carriño no que se desprazaba (seguramente no impás da chiquita), e que, unha xenerosa colecta cívica se encargou de restituir para así posibilitar a cita diaria na Praza Maior para dar lustre ao calzado do Mosquera e da Moderna.   
O oficio de limpabotas estaba estrictamete reglado. A tarefa encuadrábase dentro das “industrias callejeras” xunto con afiadores ou fotógrafos. Dispuñan dun carnet identificativo, outorgado trala expedición do certificado de boa conducta por parte da Xefatura da Garda Municipal e a comprobación de estar inscrito no Padrón de Veciños de Ourense.
A autoridade asignaba a cada individuo un número profesional que figuraría na caixa de traballo e no traxe “mono” á altura do peito. Xunto co identificativo, designábase un lugar onde desenrrolar a actividade suxeita a un canon municipal diario.
A tarefa, exclusiva dos homes, non era palla, o pulso sufría de seu trala xornada de manexo de trapo e cepillo. O incómodo da postura en pouco axudaba. O servizo acostumaba incluir a lectura da prensa local, pero, en moitas ocasións a animada charla do “limpa” impedía tal graza durante os 15 minutos que duraba o servizo. Estaban ao día de tódolas “novidades”, xa que, a vida na rúa, e o habitual contacto co cliente favorecía a propagación de tan “privilexada” información.
Eran contínuas as inspeccións de tintes, cremas e cepillos. Quen manipulaba estes elementos debía observar unha conducta exemplar, perseguíndose o feito de dar voces en reclamo de clientes.
Outro limpabotas célebre foi “Berdellón”, amante dos caldos do país, con fino bigote e parada profesional na rúa do Progreso, foi protagonista de mil e un contos, algún deles certo.
Nos anos 40 multiplicarase a aparición destes profesionais, que, como Eladio Nóvoa ou José María Dieguez, visitaban a diario as sociedades, cafés musicais ou hoteis parapetados co gorro “cuartelero” en comunión co traxe, e a caixa de madeira como prolongación do seu antebrazo.

O “Hotel Miño”, o “Roma”, e os cafés como “A Bilbaína”, o “Victoria” ou o “Iberia” eran os “doces” aos que todos querían incar o dente. Os que pretenderan traballar nestes distinguidos establecementos debían dispor do beneplácito dos donos destes negocios e portar a correspondente autorización escrita. Todos eles desapareceron co tempo da man dos “limpas”.
Dende aquela tarde de verao de recordo áspero e difuso, cando o destiño me coloca fronte a un descoñecido, case sen querer, de maneira sutil e inconsciente nun acto tan reflexo como irreflexivo, tan absurdo como mordaz e inquisitorio, o primeiro que fago é…, “mirarlle para os zapatos”.
“Boulevard du Temple”, Daguerre, 1839. O orixinal desapareceu, po lo que somentes conservase unha copia no Museo de Munich.
Na Historia da fotografía, precisamente un limpabotas e o seu cliente ostentan a honra de ter sido as primeiras persoas das que se obtivo unha imaxe fotográfica.
A comezos de 1839, Louis Jacques Mandé Daguerre, facendo ensaios dende a ventá da súa casa coa súa cámara escura, obtivo unha fotografía do Boulevard du Temple, na que a pesar do tempo preciso para a exposición, dous personaxes quedaron reflectidos; precisamente os únicos que se mantiveron mais ou menos estáticos durante o tempo necesario. Tratábase dun limpabotas e o seu cliente.


23/7/12

Ourense por Barrios X


   Pouco falta pra que sexan dous anos os de colaboración co periodico Ourense por Barrios, e levabamos un tempo sen reproducir o articulo de colaboración, o tempo de veran e bo pra facelo. Eiqui tedes outra colaboracion do AvO, co Ourense por Barrios. E nas proximas entradas veredes outras colaboracions que neste tempo apareceron na prensa ourensá.

O Asilo
O número 38 da rúa Hernán Cortés será a primeira ubicación do “Asilo de los Ancianos Desamparados”. Tres anos despois, concretamente o 23 de xuño de 1887, trasladarase ao número 20 da Estrada de Trives (hoxe Avenida de Buenos Aires).

   Popularmente, coñecíase como “Asilo de San Antonio”, porque, a este  Santo, patrón dos menesterosos (xustificación suficiente para tal nomeamento), se adicaba a capela que estaba integrada no conxunto da edificación. Hoxe, unha  praza  que leva o nome do Santo, ocupa parte da superficie da “céntrica” institución que foi trasladada a Rairo, vítima da especulación urbanística.

   En 1945 as “Hermanitas de los Desamparados”, realizan unha importante reforma do Asilo da Avenida de Buenos Aires incorporando ás instalacións entre outras melloras: un comedor de 60 prazas, unha enfermería con 14 camas, e sala de operacións e raios X.

   As dependencias completábanse cun cobertizo no espazo onde se levantou o Hotel Francisco II. Un muro de uns 4 m de alto impedía o contacto visual dende a rúa Bedoya.

   O solar dispuña de un fermoso xardín cunha fonte na parte central. Alí  o sol acariñaba por penúltima vez as facianas dos maiores no lugar onde se detía o reloxo da vida.
Arquivo visual Ourensán Fotografía de prensa.
Fotografo, descoñecido ano 1959
Texto Fernando Valcarcel
www.ourensenotempo.com


20/7/12

Casablanca (Lisardo Mazaira)

C. Futbol Casablanca

Campeón de modestos en Orense 1962

   Después de vencer en el estadio del Couto al Juventud del Couto por 3 a 1 
  El Casablanca era un equipo que tenía su cuartel general en el Campo Casablanca, ubicado en la Carballeira, al lado de la iglesia del Sagrado Corazón, hoy no existe.
   La alineación, que posa junto a sus aficionados de izquierda a derecha es: Pepe, Chacón, Quico, Pachena, Noliño, Aurelio, Paulino, Fidel, Matateu, J. Antonio, Mazaira y Abelardo.

Os hablaba el lunes del club Imperio, y hoy del Casablanca, dos clubes de modestos de la ciudad que tenían en común, a dos jugadores, Lisardo Mazaira y Felipe Fernández Chacón, dos amigos que durante un tiempo coincidieron jugando en diferentes equipos (no sé si sería que tenían el mismo representante, pero siempre ocurría que cambiaban los dos al mismo tiempo, misterios del futbol).  Si las fechas no están equivocadas que con pequeñas variaciones (año arriba o abajo) pudiera ser, Mazaira en el Imperio contaba con 15 años (quien los pillara), y en el Casablanca con 17; en medio hubo otro equipo con el que también ganaron la copa de modestos, y estoy a la espera de que me facilite datos. Lo que si os puedo confirmar es que la prensa del año 63 se hacía eco del fichaje de los dos jugadores, promesas del fútbol local, por el club deportivo Couto.
Este es uno de los artículos publicados.

19/7/12

Invitación

Xoves 19 as 18,00 no pavillón 1 do campus de Ourense


A última hora cambiei a entrada de hoxe, (terédela mañá e a semana que vén en vez de dous haberá tres), para facervos extensivo o convite que recibín onte pola mañá.

Confeso que non sabía nada sobre a intención de darlle estas tres denominacións aos pavillóns do campus Ourensano, pero dende logo considero que é unha magnífica idea, para intentar manter vivo o recordo destes tres Ourensanos (unha non o é de nacemento, pero seguro que o era de corazón); é posible que haxa máis ourensanos merecedores de homenaxes similares, pero sen dúbida estes tres forman parte dese hipotético listado de Ourensanos ilustres.

Recordade, se podedes hoxe ás 18,00 no pavillón 1 do campus.

18/7/12

Os Remedios (Francisco Mendez Esteban)

Fotografía de la capilla el día 10 de julio de 2010

   Los últimos tiempos, y me refiero a un periodo de años; no han sido precisamente benévolos con el patrimonio cultural y artístico de nuestra ciudad, ya en varias ocasiones hemos hablado de las instalaciones de San Francisco, (que parece ser que por fin cogen buen rumbo), los problemas de humedad en nuestra catedral, y los de conservación del Puente Romano, (por citar algunos).
  Desde hace casi dos años (28/07/2010) se les ha unido otro de los monumentos históricos Ourensanos, la capilla de Los Remedios; a la que un incendio dejo únicamente las paredes en pie.  
   Desde el primer momento, se hablo de un problema de competencias y complicaciones en torno a su reparación debido a la titularidad del Santuario, que suponían una traba para la reparación de los cuantiosos daños sufridos.          Como Ourensano considero que no podemos permitir que pase el tiempo y continúe degradándose lo poco que se ha conseguido salvar.
Inscripción de la fachada
   Por ello al recibir esta carta de Francisco, sentí una gran satisfacción pensando que el conflicto tiene buenas expectativas de arreglo, o al menos Francisco deja claro que no quiere ser un obstáculo a la solución. Pensando en esa solución, está dispuesto a renunciar a una propiedad heredada de tanto valor sentimental como es esta capilla, en la cual están enterrados sus antepasados, y se han celebrado la gran mayoría de actos religiosos de su familia.
   Me vais a permitir que antes de mostraros el mail que me remitió Francisco, resalte un detalle que él nos recuerda, y creo que debería hacer recapacitar a todos los involucrados, sobre todo a las autoridades implicadas, para que no vuelva a suceder un caso similar. Mientras la capilla estuvo custodiada por el  último responsable particular, tuvo seguro de incendios; si este se hubiera mantenido, evidentemente la desgracia habría sido la misma, pero los problemas posteriores no habrían existido.
   Os dejo con el mail y la carta de Francisco Méndez, al que agradezco que haya otorgado al blog ourensenotempo, la categoría suficiente como para hacerse eco de un tema de tanto interés para la ciudad de Ourense. 

Amigo Rafael:
Como he leído en varios periódicos de Galicia comentarios variados, cuya  mayor parte desbordan de una manera extraordinaria los hechos relativos a los trabajos de la capilla de los Remedios te envió una copia de la carta que he remitido al Obispado con una copia para el Concello. Como veras esta carta es el documento de cesión al Obispado de mi parte de la capilla y que en el caso de que la prensa continúe a contar cosas que no tienen nada que ver con la realidad, puedas si lo estimas necesario (hoy en día esta historia se ha transformado para los orensanos en una historia publica y casi una tomadura de pelo por parte de algunos organismos públicos) hacerla pública en tu blog ourensenotempo lo cual podrá quizás poner -es aquí el caso de decirlo-  la iglesia en medio del pueblo.
 
Un afectuoso saludo
 
Francisco


Hacer clic en la carta para agrandar.
Fotografía de la capilla el 28 de Julio de 2010

17/7/12

Historia del Zamora 8 (Arturo Vispo)


   Hace unos meses, el amigo Rafa Pagán, creo  en Facebook, un grupo cuya finalidad es conseguir que todos los que de alguna manera tuvimos relación con el cuartel de San Francisco, podamos compartir fotos y recuerdos. 
   A mí se me ocurrió que podríamos entre todos, intentar recuperar la historia del cuartel, y de hecho algunos datos ya se han ido recopilando. 
   
   El caso es que (como tantas otras cosas), yo desconocía que existía  un trabajo publicado sobre el Regimiento Zamora 8, su autor fue el también amigo Arturo L. Rodríguez Vispo, por encargo del que fue último Coronel Jefe del Regimiento, Don Isidoro Martínez Formoso. En mi descargo puedo decir, que la edición fue muy limitada, y creo que no existen más de 50 ejemplares. Uno de los cuales estoy revisando estos días gracias a la generosidad de Arturo.
   A pesar de que desde luego intentare compartir datos de este trabajo con vosotros; este libro no es exactamente la idea del trabajo que yo proponía, y que sigue,  al menos que yo sepa, sin existir.

   El Regimiento de Infantería Zamora 8 “El fiel”, tuvo desde el año 1944 guarnición en nuestra ciudad, hasta que el 18 de Junio de 1993 precisamente el Coronel Formoso entrego las llaves del cuartel, al Ayuntamiento de Ourense. La  historia del Regimiento,  ya contemplaba otros emplazamientos, La Coruña, Lugo, Ferrol, Barcelona, Granada, Ceuta,  Azores, Flandes, etc.
 

Fotografía propiedad de Santiago Rodriguez. Cuartel 1975 Reos y P.P.O.

Y la ciudad por su parte ya contemplaba otros Regimientos, que hace unos días cité, (no es definitiva, podrían aparecer mas denominaciones). Estos podrían perfectamente ser los primeros pasos de esa historia del acuartelamiento de Ourense que esta por escribir.

Regimiento Provincial de Orense
Regimiento Monterrey
Orense n.º 50
Batallón de Cazadores de Montaña Orense n.º 5
Regimiento Ceriñola
Regimiento de Infantería América n.º 23 (o nº 3)
Regimiento de Infantería Zamora nº 8 (1944- 1993)

El primer Coronel de esta etapa, fue Don Celestino Aranguren Bourgon, quien mandaba el Regimiento ya en su anterior emplazamiento en La Coruña desde 1942; en Orense se nombro al T.Col Ángel Martin Mouriño (ya conocido en el blog, por sus fotografías de estudiante en el Instituto donde fue alumno de Marcelo Macías y compañero de Don Ramón entre otros y por la academia que tuvo en la ciudad Banca Romero y calle del Alba), jefe accidental, hasta el dos de abril del 1945 que se nombro al Coronel Sisenando Martínez Yunta.
Como primer dato común entre el cuartel y el Regimiento, transcribo la cita que Arturo nos facilita en su trabajo.

”1944,
    Por orden circular de 1 de Enero de este año (Decreto orden nº1) se organiza el Regimiento de Zamora a base de las fuerzas del Regimiento nº 30 guarneciendo  la plaza de Orense la serie ”0” de este Regimiento, y las de Santa Marta de Ortigueira (La Coruña) y Vivero (Lugo), los Batallones de la serie 100. Estos últimos se incorporan a la guarnición de Orense el día 28 de Octubre, donde quedaron de los servicios propios de instrucción.
   El día 2 en cumplimiento de las ordenes de la superioridad el Regimiento de la serie “0”, con sus tres Batallones y al mando de su jefe accidental, Don Ángel Martin Mouriño, salió para Barcelona, a donde llego el día 5”.

16/7/12

Fútbol "Modesto" (LIsardo Mazaira)


   Esta  semana, gracias a vuestra generosidad, en vez de dos entradas, posiblemente  tengamos una diaria. Y digo esto, porque no serán mías, sino que algunos de vosotros, (a ver si cunde el ejemplo), me las habéis enviado.
   La de hoy me la remite el amigo Lisardo Mazaira, junto con otra que os mostrare también en estos días, y es fruto de la paciencia de otro amigo, Felipe Fernández Chacón, quien le ha insistido hasta convencerlo de que la escriba.
  Yo por mi parte, y abusando de la amistad que tengo con ellos me he permitido escribir unas líneas adicionales, pero que supongo pasaran inadvertidas.
Antes de que las lean ya les pido disculpas de antemano.

Modestos de los sesenta El Imperio.

   Tanto hablar de la roja, los chicos de Del Bosque, y demás deportistas no ourensanos, y tenemos en el olvido a la flor y nata del futbol local.
   Si los Casillas Iniesta y compañía, tuvieran la fortuna de poder aprender de estos grandes maestros, no estaríamos hablando de tres hazañas, si no que estas serian ya un aburrimiento de tantas que tendríamos, nos reiríamos del palmarés de Brasil e Italia.

   Aunque actualmente ha decaído un poco la competición, el futbol modesto orensano desde siempre, es el que de verdad ha movido a las masas locales; equipos como El Imperio, Casablanca, Independiente, o Juventud del Couto eran el orgullo de los barrios, y un ejemplo para los jóvenes de la ciudad; aunque próximos, eran otros tiempos; tiempos en los que la falta de otros entretenimientos “empujaba” a nuestra juventud a la práctica del deporte.
   Pues precisamente esa cantidad de practicantes, generaba un aumento considerable en la calidad de estos, (lo que se llama selección natural de la especie, aplicado al futbol), y entre estos jugadores de calidad, solo unos pocos, pueden presumir de ser tres años de forma consecutiva los campeones de la liga de Modestos.

El texto original de Mazaira es este:
Campeón de modestos 1960 (Trofeo Armería Quesada)
El equipo se proclamo campeón después de derrotar al Independiente por 4 a 2 en el campo del Casablanca.
De izquierda a derecha junto con sus incondicionales
Didi, Pochi, Dorrego, Chacón,  Pablo,  Carlis, Jorge, Nespereira, León, Alfonso y Mazaira.
El equipo tenía sus reuniones y entrenamientos en la calle Doctor Fleming que estaba en plena construcción; esa calle, junto con el barrio del Couto, era el lugar de procedencia de la mayoría de los jugadores.

 Fijaros que dice entrenamientos en la calle Doctor Fleming, y es realmente lo que quiere decir, de aquellas la calle como sabéis de alguna fotografía que anda por el blog, era una sucesión de fincas, que poco a poco se fueron construyendo, así se les iba reduciendo el campo de entrenamiento, que con el tiempo quedo reducido a un solar que estaba en la trasera de la gasolinera de Pérez Rumbao. Si hacéis memoria aun lo recordareis muchos de vosotros, eso sí con un cierre de piedra, y una puerta metálica verde. La etapa de la que nos habla Lisardo esos cierres no existían.

12/7/12

Vista de exercicio.

Coido que con isto xa completo o caderno de tarefas deste verán.

   Polos vosos correos electrónicos, se que vos están a gustar, as fotografías, pero tamén vexo que temos moitas dúbidas, e me inclúo no grupo. A solución precisamente, creo que é seguir dándolle voltas ao tema, (pero sen obsesionarse, como di a miña santa esposa).
   Esta nova vista da cidade, obtida dende a zona de Montealegre; sabedes que a maioría se tomaban dende Salto do Can, ou o Seminario, pero algunha hai dende esta situación; corresponde posiblemente a finais dos sesenta, ou comezos dos setenta.
   Pero precisamente iso é o que quero que me digades vós; e se é posible que identifiquedes algún dos edificios para axudar a situarnos.
  
   Vou aproveitar para facer unha puntualización a un dos novos amigos do blog, que creo servirá para todos. O colexio que estaba na rúa de La Barrera, era a sección masculina do Cardeal Cisneros, e se, desapareceu desa localización cando se decidiu abrir a rúa Doutor Marañón.

Os correos electrónicos a: ourensenotempo@hotmail.com

10/7/12

Vista en color

 


   Encontré esta otra vista, de la ciudad; y a falta de comprobación, es posible que sea una de las primeras obtenidas con el sistema de color. (El jueves os enseñare otra vista nueva).
   Por si tenéis tiempo y os apetece, os pongo deberes, así yo puedo seguir de relax.
   Vamos a intentar datar esta fotografía, y situar, la del lunes. Según vayamos avanzando os mostrare más recortes de ellas, al final del verano a ver si las tenemos completas.
   Para dar un margen amplio, tiene que ser de entre los años cincuenta y sesenta; tenéis bastantes zonas de referencia: no existía la estación de San Francisco, pero parece que ya estaba hecha la explanada; la calle Doctor Marañón, estaba comenzando a enseñarse, (se me hace extraño ver esa casa aun en estructura, sin que la este tapando la MIA).  En la zona de la plaza de abastos, del puente de la burga aun estaba el estanque.

   Pistas hay unas cuantas, así que intentad datarla.

Mails a ourensenotempo@hotmail.com

9/7/12

Pelamios - Loña

   Hoxe estaba prevista unha entrada falando doutra vista xeral da cidade, concretamente a que pode ser a primeira que se fixo ca técnica da cor. Pero teredes que esperar a mañá martes para vela.
   O motivo deste cambio, é unha corrección que o profesor Monxardín me fixo á entrada do xoves, cousa que agradezo enormemente, e creo que vos gustase que a comparta.
   Como vedes nas preciosas postais que vos mostro, unha estivo o outro día no blog.
   Pois ben, segundo parece, alguén no momento de confeccionar as postais, é posible que confundise os nomes, e de forma errónea os cambiase.             Correspondendo a que pon Lonia, a ponte Pelamios, e ao revés.

   De todos os xeitos creo que debemos ser benévolos, sexa quen sexa o que cometeu o erro, (eu cométoos bastante máis graves), porque se vos fixades, o parecido entre ambas as dúas pontes, é enorme.

   Afonso apúntome outro dato que é o de incluír ponte Pedriña no grupo, as tres terían o mesmo ou parecido deseño


… Parecíanse tanto que os investigadores pensan que estivo feito cos mesmos entablamentos -Ponte Loña e Ponte Pelamios. 
Tamén se cadra Ponte Pedriña, que recordaría unha máis antiga, porque Ponte Pedriña significa "Pons petrinae", ou sexa aínda se declinaba o latín cando se fixo e evolucionou a ponte pedriña, ponte de pedra. …


Aproveitade ese vello erro, para gozar das dúas postais, que pra o meu gusto son das máis fermosas (esteticamente) que temos de Ourense.
Grazas Afonso.

Maña teredes a entrada que era pra hoxe

5/7/12

As pontes do Barbaña

Recorte coloreado de un plano de la ciudad de Ourense de 1868
   En algunas ocasiones, he tenido dudas, para colocar los antiguos puentes del Barbaña, en su ubicación exacta; y me consta que algunos de vosotros tenéis el mismo problema.
   La solución llego, cuando encontré este antiguo plano de la ciudad (data de 1868), y los vi perfectamente referenciados. Se que a mas de uno de vosotros, os podrá ser de utilidad.
   En el plano aparecen en otro orden, no se si por tamaño, o por importancia del vial;, yo los he puesto de izquierda a derecha sin seguir otros posibles criterios.
.- a Ponte Lebrón (en honor al alcalde Juan Lebrón promotor de su construcción). Conecta el barrio del Couto con la zona del Pabellón de los Deportes. Hoy solo visible por uno de sus lados, estando el otro tapado por el relleno que se hizo para la apertura de la calle Pardo de Cela.
.- b Ponte Pedriña, Es el central del barrio del Couto, daba acceso antiguamente a la carretera de Cortegada. Actualmente ocupa su lugar, el puente de Ervedelo; la existencia de un paso de piedra en donde hoy esta el puente de Porto Carreiro (marcado como 1), posiblemente haya conducido a mas de uno a la confusión de pensar en este paso como el Ponte Pedriña. 
.- c Ponte dos Pelamios, En la zona del viejo matadero, y las casas de baños, a la altura de la calle Carriarico y la plaza de abastos. El original se lo llevo la riada del 45, en la zona hoy tenemos otro que no es que se parezca mucho precisamente. (tenéis abajo una postal del antiguo). 
.- Ponte Codesal (los codesos son arbustos), ya tuvo su entrada especifica en el blog, podeis verla haciendo clic en este enlace, codesal, facilitaba el acceso a la carretera de Celanova, y como nos recordaba el amigo Miguel Doval, se puede ver hoy en dia, haciendo un pequeño desplazamiento en coche, hasta la Cabeanca en tierras de Amoeiro, (del mal el menor).
.- 1 y 2 Aparecen marcados en el plano dos pasos que de alguna manera siempre han existido, hoy si que se pueden llamar puentes, pero en alguna época fueron simples porpiaños verticales, que permitían el paso de personas uno en Porto Carreiro, y el otro en Villa Valencia.
   
   En el plano figura también, a modo de proyecto, (aún no estaba construido), el puente de Marcelo Macias, (color rojo)

1/7/12

Que será?


   Recompilar fotografía antiga permite coñecer detalles do noso pasado, tanto no referente a personaxes coma a obxectos ou construcións.
  O recorte de fotografía que vos mostro hoxe, pertence a unha vista panorámica publicada en torno ao 1905 pola Heliotipia E.J.G. se trata dunha postal de formato dobre (desa época primeiros anos do século XX, existe outra moi parecida de Castañeira e Álvarez; se ben esta é tripla, e o enfoque non colle a zona do Posío; e como vos contarei noutra ocasión existen tamén varias postais sinxelas desta panorámica).
   Ao escanear e ampliar a imaxe, é cando conseguimos decatarnos de moitos detalles que doutro xeito posiblemente pasasen inadvertidos. Nesta ocasión o que nun principio poderiamos confundir coa actual paxareira que máis ou menos esta nesa mesma zona, móstrase como unha construción moito máis complexa, que parece evocar a un templo chinés, probablemente o seu uso fóra o mesmo, pero haberá que intentar comprobalo.
  Outro detalle que queda patente, é o da existencia dun desnivel, que actualmente pasa desapercibido na rúa progreso, cruzamento con Marcelo Macías; vendo a foto descóbrese o que debe ser un muro de contención similar ao que tamén coñecemos da rúa doutor Fleming, cruzamento Ervedelo. A pendente natural na que se instalou a cidade, ten eses inconvintes.